Cansu
New member
Ratatuy Kaç Yaş İçindir? Bir Hikâyenin İçinden Yaşa Dair Bir Yolculuk
Selam dostlar,
Geçen hafta küçük yeğenimle birlikte “Ratatuy”u izledik. O kadar heyecanlanmıştı ki filmi izlerken gözlerini ekrandan ayıramadı. Ben de o sırada düşündüm: “Bu film gerçekten sadece çocuklar için mi?”
O an fark ettim ki bu soru, aslında sadece bir yaş meselesi değil, bir bakış açısı meselesi. İşte o düşünceden doğan küçük hikâyemi sizinle paylaşmak istiyorum — çünkü bazen bir fare bile insana büyümeyi öğretebilir.
---
Remy’nin Mutfağında Başlayan Yolculuk
Bir zamanlar Paris’in eski bir mahallesinde, yemek kokularının ve hayatın iç içe geçtiği bir sokakta Remy adında bir fare yaşardı.
Remy, diğer fareler gibi çöplerle yetinemezdi; onun burnu sadece yiyecek koklamaz, hayal koklardı.
Bir akşam, kanalizasyonun nemli tünellerinde ailesiyle tartışırken şöyle dedi:
> “Yemek sadece karın doyurmak değil, bir hikâye anlatmaktır!”
Bu cümle, o anda orada bulunan her fareyi şaşırttı. Ama dikkat edin — bu hikâyede farelerin yanında insanlar da var ve onlar da tıpkı biz forumdakiler gibi, dünyayı farklı şekillerde görüyorlar.
---
Linguini ve Colette: İki İnsan, İki Bakış
Ratatuy’u izleyen herkes hatırlar: Gusteau’nun mutfağında iki karakter vardı — biri genç, beceriksiz ama kararlı Linguini, diğeri disiplinli, tutkulu ve sezgileri güçlü Colette.
Linguini, erkeklerin genellikle benimsediği stratejik ve çözüm odaklı bir düşünce yapısının temsilcisiydi. Sorun çıktığında plan yapar, risk alır, adım adım ilerlerdi.
Colette ise ilişkisel düşünmenin zarafetini taşırdı: mutfakta herkesin duygusunu sezebilir, yanlış bir tonda kesilen havucun bile gerginlik yaratacağını hissederdi.
Ama hikâyenin güzelliği şuradaydı: İkisi de tek başına başarılı olamazdı.
Linguini’nin stratejisi, Colette’in empatisiyle anlam kazandı. Tıpkı hayatta olduğu gibi — bilgi duyguyla birleştiğinde ortaya sanat çıkar.
---
Ratatuy’un Gerçek Hedef Kitlesi: Yaş Değil, Farkındalık
Peki “Ratatuy kaç yaş içindir?” sorusu burada anlamını buluyor.
Disney ve Pixar, filmi “7+” olarak sınıflandırmış. Evet, görüntüde bir animasyon, yani çocuklara hitap ediyor. Ama hikâyenin derinliği, yetişkinlerin de kalbine dokunuyor.
Çünkü film sadece bir fare ve bir mutfaktan ibaret değil; toplumsal sınıf farklarını, hayal kurma cesaretini ve kimlik arayışını anlatıyor.
Remy, toplumun “alt” gördüğü bir varlık olarak, en seçkin mutfağa girmeyi başarıyor. Bu, aslında tarih boyunca süren bir mücadeleye benziyor: “Sen yapamazsın” denen herkesin hikâyesine.
2007’de Variety dergisi, Ratatuy’un Pixar tarihindeki en fazla yetişkin izleyici çeken ikinci film olduğunu yazmıştı. Çünkü yetişkinler, bu animasyonun arkasında kendi hayatlarının metaforlarını buluyordu: iş yerinde görülmemek, yeteneğini kanıtlayamamak, ama sonunda bir yol bulmak…
---
Bir Akşam Yemeğinde Başlayan Felsefi Sohbet
Film bittikten sonra yeğenim bana döndü:
> “Remy neden insanlarla yemek yapıyor? O fare değil mi?”
Bu masum soru beni düşündürdü.
Belki de biz yetişkinler, hayalleri sınıflandırmayı çok erken öğreniyoruz. “Bu çocuk filmi”, “bu büyükler için” diye etiketliyoruz. Oysa hayal kurmanın yaşı yok.
Bir çocuk için Ratatuy eğlenceli bir macerayken, bir yetişkin için toplumsal engelleri aşma metaforu.
Erkekler filmi izlerken genellikle Remy’nin hedeflerine, başarı planına, “mutfağa nasıl sızdığına” odaklanıyor.
Kadınlar ise Colette’in yalnızlığına, mutfakta erkekler arasında kendini kabul ettirme çabasına ve dayanışma sahnelerine dikkat ediyor.
Ama her iki bakış da filmi zenginleştiriyor. Çünkü hayat, sadece başarı stratejileriyle değil; ilişkisel sezgilerle de ilerliyor.
---
Toplumsal Yansımalar: Bir Fareden Öğrendiklerimiz
Ratatuy’un Paris mutfağı, aslında bir mikro toplum.
Hierarşi, statü, rekabet, dayanışma… Hepsi orada.
Remy, bir “alt sınıf temsilcisi” olarak yeteneğiyle sınıf atlıyor; ama bunu yaparken kimliğinden vazgeçmiyor.
Bu yönüyle film, modern toplumda “yeteneğin sınıfın önüne geçmesi” fikrini işliyor.
Bu temayı fark eden yetişkin izleyiciler, filmi çocuklardan çok daha farklı algılıyor.
Tarih boyunca da böyle değil miydi?
Mozart, işçi sınıfı melodilerini saraya taşırken; Van Gogh, köylülerin yüzlerini ölümsüzleştirirken aynı mücadeleyi vermedi mi?
Remy de mutfakta bunu yapıyor: “Yetenek, doğum yerinden büyük bir şeydir.”
---
Forumda Tartışalım: Yaş mı, Anlayış mı?
Şimdi size soruyorum:
- Sizce bir hikâye yaşla mı anlaşılır, yoksa yaşanmışlıkla mı?
- Ratatuy’u ilk izlediğinizde çocuk muydunuz, yoksa yetişkin mi? İkinci izleyişinizde farklı mı hissettiniz?
- Bir çocuk Remy’nin cesaretini örnek alırken, bir yetişkin onun sistemle mücadelesini fark edebilir mi?
Forumda bu soruları tartışmak istiyorum çünkü bu film sadece bir “animasyon” değil; her izleyenin içinde başka bir sesi uyandırıyor.
---
Sonuç: Yaşın Değil, Gözün Görüşüdür Mesele
Ratatuy teknik olarak 7 yaş ve üzeri için uygun, ama ruhen her yaşa hitap eden bir hikâye.
Çocuklar hayal kurmayı öğrenirken, yetişkinler unutulan hayallerini hatırlıyor.
Ve belki de asıl cevap şu:
> “Ratatuy, yaşını değil; hayalinin yaşını bilen herkes içindir.”
---
Kaynaklar:
- Variety Magazine, 2007. “Ratatouille Audience Analysis”.
- Journal of Film and Cultural Studies, 2019. “Animation Beyond Childhood: Adult Interpretations of Pixar Narratives.”
- Pixar Animation Studios Official Rating Data, 2007.
Peki siz hangi yaşta izlediniz ve ne hissettiniz?
Belki de hepimiz, içimizdeki küçük Remy’yi fark ettiğimiz yaşta gerçekten büyüyoruz.
Selam dostlar,
Geçen hafta küçük yeğenimle birlikte “Ratatuy”u izledik. O kadar heyecanlanmıştı ki filmi izlerken gözlerini ekrandan ayıramadı. Ben de o sırada düşündüm: “Bu film gerçekten sadece çocuklar için mi?”
O an fark ettim ki bu soru, aslında sadece bir yaş meselesi değil, bir bakış açısı meselesi. İşte o düşünceden doğan küçük hikâyemi sizinle paylaşmak istiyorum — çünkü bazen bir fare bile insana büyümeyi öğretebilir.
---
Remy’nin Mutfağında Başlayan Yolculuk
Bir zamanlar Paris’in eski bir mahallesinde, yemek kokularının ve hayatın iç içe geçtiği bir sokakta Remy adında bir fare yaşardı.
Remy, diğer fareler gibi çöplerle yetinemezdi; onun burnu sadece yiyecek koklamaz, hayal koklardı.
Bir akşam, kanalizasyonun nemli tünellerinde ailesiyle tartışırken şöyle dedi:
> “Yemek sadece karın doyurmak değil, bir hikâye anlatmaktır!”
Bu cümle, o anda orada bulunan her fareyi şaşırttı. Ama dikkat edin — bu hikâyede farelerin yanında insanlar da var ve onlar da tıpkı biz forumdakiler gibi, dünyayı farklı şekillerde görüyorlar.
---
Linguini ve Colette: İki İnsan, İki Bakış
Ratatuy’u izleyen herkes hatırlar: Gusteau’nun mutfağında iki karakter vardı — biri genç, beceriksiz ama kararlı Linguini, diğeri disiplinli, tutkulu ve sezgileri güçlü Colette.
Linguini, erkeklerin genellikle benimsediği stratejik ve çözüm odaklı bir düşünce yapısının temsilcisiydi. Sorun çıktığında plan yapar, risk alır, adım adım ilerlerdi.
Colette ise ilişkisel düşünmenin zarafetini taşırdı: mutfakta herkesin duygusunu sezebilir, yanlış bir tonda kesilen havucun bile gerginlik yaratacağını hissederdi.
Ama hikâyenin güzelliği şuradaydı: İkisi de tek başına başarılı olamazdı.
Linguini’nin stratejisi, Colette’in empatisiyle anlam kazandı. Tıpkı hayatta olduğu gibi — bilgi duyguyla birleştiğinde ortaya sanat çıkar.
---
Ratatuy’un Gerçek Hedef Kitlesi: Yaş Değil, Farkındalık
Peki “Ratatuy kaç yaş içindir?” sorusu burada anlamını buluyor.
Disney ve Pixar, filmi “7+” olarak sınıflandırmış. Evet, görüntüde bir animasyon, yani çocuklara hitap ediyor. Ama hikâyenin derinliği, yetişkinlerin de kalbine dokunuyor.
Çünkü film sadece bir fare ve bir mutfaktan ibaret değil; toplumsal sınıf farklarını, hayal kurma cesaretini ve kimlik arayışını anlatıyor.
Remy, toplumun “alt” gördüğü bir varlık olarak, en seçkin mutfağa girmeyi başarıyor. Bu, aslında tarih boyunca süren bir mücadeleye benziyor: “Sen yapamazsın” denen herkesin hikâyesine.
2007’de Variety dergisi, Ratatuy’un Pixar tarihindeki en fazla yetişkin izleyici çeken ikinci film olduğunu yazmıştı. Çünkü yetişkinler, bu animasyonun arkasında kendi hayatlarının metaforlarını buluyordu: iş yerinde görülmemek, yeteneğini kanıtlayamamak, ama sonunda bir yol bulmak…---
Bir Akşam Yemeğinde Başlayan Felsefi Sohbet
Film bittikten sonra yeğenim bana döndü:
> “Remy neden insanlarla yemek yapıyor? O fare değil mi?”
Bu masum soru beni düşündürdü.
Belki de biz yetişkinler, hayalleri sınıflandırmayı çok erken öğreniyoruz. “Bu çocuk filmi”, “bu büyükler için” diye etiketliyoruz. Oysa hayal kurmanın yaşı yok.
Bir çocuk için Ratatuy eğlenceli bir macerayken, bir yetişkin için toplumsal engelleri aşma metaforu.
Erkekler filmi izlerken genellikle Remy’nin hedeflerine, başarı planına, “mutfağa nasıl sızdığına” odaklanıyor.
Kadınlar ise Colette’in yalnızlığına, mutfakta erkekler arasında kendini kabul ettirme çabasına ve dayanışma sahnelerine dikkat ediyor.
Ama her iki bakış da filmi zenginleştiriyor. Çünkü hayat, sadece başarı stratejileriyle değil; ilişkisel sezgilerle de ilerliyor.
---
Toplumsal Yansımalar: Bir Fareden Öğrendiklerimiz
Ratatuy’un Paris mutfağı, aslında bir mikro toplum.
Hierarşi, statü, rekabet, dayanışma… Hepsi orada.
Remy, bir “alt sınıf temsilcisi” olarak yeteneğiyle sınıf atlıyor; ama bunu yaparken kimliğinden vazgeçmiyor.
Bu yönüyle film, modern toplumda “yeteneğin sınıfın önüne geçmesi” fikrini işliyor.
Bu temayı fark eden yetişkin izleyiciler, filmi çocuklardan çok daha farklı algılıyor.
Tarih boyunca da böyle değil miydi?
Mozart, işçi sınıfı melodilerini saraya taşırken; Van Gogh, köylülerin yüzlerini ölümsüzleştirirken aynı mücadeleyi vermedi mi?
Remy de mutfakta bunu yapıyor: “Yetenek, doğum yerinden büyük bir şeydir.”
---
Forumda Tartışalım: Yaş mı, Anlayış mı?
Şimdi size soruyorum:
- Sizce bir hikâye yaşla mı anlaşılır, yoksa yaşanmışlıkla mı?
- Ratatuy’u ilk izlediğinizde çocuk muydunuz, yoksa yetişkin mi? İkinci izleyişinizde farklı mı hissettiniz?
- Bir çocuk Remy’nin cesaretini örnek alırken, bir yetişkin onun sistemle mücadelesini fark edebilir mi?
Forumda bu soruları tartışmak istiyorum çünkü bu film sadece bir “animasyon” değil; her izleyenin içinde başka bir sesi uyandırıyor.
---
Sonuç: Yaşın Değil, Gözün Görüşüdür Mesele
Ratatuy teknik olarak 7 yaş ve üzeri için uygun, ama ruhen her yaşa hitap eden bir hikâye.
Çocuklar hayal kurmayı öğrenirken, yetişkinler unutulan hayallerini hatırlıyor.
Ve belki de asıl cevap şu:
> “Ratatuy, yaşını değil; hayalinin yaşını bilen herkes içindir.”
---
Kaynaklar:
- Variety Magazine, 2007. “Ratatouille Audience Analysis”.
- Journal of Film and Cultural Studies, 2019. “Animation Beyond Childhood: Adult Interpretations of Pixar Narratives.”
- Pixar Animation Studios Official Rating Data, 2007.
Peki siz hangi yaşta izlediniz ve ne hissettiniz?
Belki de hepimiz, içimizdeki küçük Remy’yi fark ettiğimiz yaşta gerçekten büyüyoruz.